بازدیدها: ۰
اقتصاد شغل-به-شغل
ایده دست یافتن به شغلی تمام‌وقت در صنعت بازی با دستمزد مناسب، رویایی است که بسیاری از توسعه‌دهندگان بازی سال‌ها به دنبالش خواهند بود. برای توسعه‌دهندگان کاملاً رایج است که از یک قرارداد به سراغ قرارداد دیگر بروند و به ندرت شغلی تمام‌وقت با مزایای وابسته بیابند. آنها برای یک تلاش جمعی و بزرگ استخدام می‌شوند و سپس به محض عرضه بازی، رها.
جلب توجه‌ها در یکی از این تلاش‌های جمعی چالش‌برانگیز است و تحت تاثیر قرار دادن تیم مدیریت به اندازه‌ای که به صورت دائمی استخدام‌تان کنند دشوار خواهد بود. تصور کنید که برای اثبات خودتان ساعت‌ها اضافه‌کار کرده‌اید تا در نهایت به محض عرضه بازی کنار گذاشته شوید.
توسعه‌دهندگان عادت کرده‌اند که به امید مشاغل تمام‌وقت، ساعت‌هایی طولانی مشغول اضافه‌کار شوند؛ نه به خاطر وعده‌ای که به آنها داده شده. چرا اصلاً برای تشکیل اتحادیه به خودتان زحمت دهید وقتی در پایان یک پروژه به راحتی جایگزین می‌شوید؟
حتی توسعه‌دهندگان و کارگران حامی اتحادیه هم اعتراف می‌کنند که ماهیت قراردادی توسعه بازی مانعی است که باید از میان برداشته شود. دیو آشری، مدیرعامل New Blood Interactive که خود از حامیان تشکیل یک اتحادیه در حوزه توسعه بازی است می‌گوید: «ما همگی صرفاً منتظر اعتبار بعدی‌مان هستیم، یک حواله دستمزد».
«سخت است». آشری ادامه می‌دهد: «در تاریخ تمام جهان و خصوصاً در ایالات متحده، از زمین بلند کردن اتحادیه‌ها کاری دشوار بوده است. آرزو می‌کنم که من می‌توانستم انجامش دهم. برای بسیاری از مردم مفهومی ترسناک است».
بدون شک این موضوع حقیقت دارد که ماهیت شغل-به-شغل توسعه بازی به ایجاد موانعی منجر می‌شود که در اتحادیه‌های «سنتی» حوزه‌های یقه‌آبی وجود ندارند؛ اتحادیه‌هایی که می‌توانند بر ساعات کاری و درآمد رایج مبتنی باشند.
آمار نیز بر این نگرانی صحه می‌گذارد و اطلاعات به دست آمده نشان می‌دهد که توسعه‌دهندگان در حال حاضر و به صورت میانگین، طی هر ۵ سال، ۲.۲ کارفرمای متفاوت خواهند داشت. صنعت از کارمندان خود انتظار انعطاف‌پذیری دارد و با ظهور یک اتحادیه، همین میزان انعطاف‌پذیری نیز از آن انتظار خواهد رفت.
SAG-AFTRA، اتحادیه‌ای که نمایندگی هنرپیشه‌هایی با ماهیت شغلی مشابه است می‌گوید نه‌تنها حمایت اتحادیه‌ای از کارگرانی که از یک شغل به شغل دیگر می‌روند امکان‌پذیر است، بلکه هالیوود پیش‌تر چنین چیزی را عملی کرده است. «ما برای چند دهه مشغول حفاظت از اقتصاد شغل-به-شغل هالیوود بوده‌ایم.» کیتی واتسون، مدیر شعبه آمریکا SAG-AFTRA ادامه می‌دهد: «ما نقش خود را حفاظت از آن اقتصاد می‌دانیم. با پرداخت دستمزد به این هنرپیشگان، آنها قادر به رشد و حفظ موقعیت شغلی خود هستند».
به نظر واتسون، برخلاف آن چیزی که مخالفین اتحادیه‌ها می‌گویند، دو صنعت چندان با یکدیگر متفاوت نیستند.
«چه فیلم باشد، چه تلویزیون و چه بازی – تمام این صنایع بر خلاقیت و اشتیاق متکی هستند». واتسون توضیح می‌دهد: « علی‌رغم اینکه تجربه شخصی خوشایندی برای تمام افراد دخیل هستند، این نوع از صنایع معمولاً به بهره‌کشی از کارگران می‌پردازند. بنابراین اتحادیه ما براساس این حقیقت بنا شد: که صرف نظر از زیبایی فیلم‌های قدیمی، و سیستم‌های قدیمی استودیوهای فیلم‌سازی، تشکیل اتحادیه ضروری بود تا هرکسی که در سِت حاضر می‌شد حقوقی برابر دریافت کرده و با او با احترام رفتار شود».
به گفته واتسون عضویت در اتحادیه، در غایی‌ترین حالت، دال بر حرفه‌ای بودن است.
«همراه داشتن کارت SAG درهایی را به روی شما باز میکند که اگر می‌خواستید بدون عضویت در اتحادیه برای یک فیلم استخدام شوید در دسترس نبودند. اتحادیه همچنین یک جامعه فراهم می‌آورد؛ ما تجربیات آموزشی فراوانی داریم که در اختیار اعضا قرار می‌گیرند.»
درباره سیستمی بدون هیچ عیب و نقص صحبت نمی‌کنیم، اما هنرپیشگان در مشاغل اتحادیه‌ای آرامش خاطر دارند؛ می‌دانند که حداقل مشخصی دریافت می‌کنند و حقوقی دارند که تیم تولید نمی‌تواند از آنها سلب‌شان کند.
واتسون با یادآوری اعتصاب صداپیشگان زن حوزه گیم در سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ می‌گوید که این افراد صرفاً می‌خواستند برای «چیزی که ما فکر می‌کنیم همه استحقاقش را دارند، در هر سطحی [از توسعه بازی] بجنگند.»
با این همه صنعت بازی هم به خوبی می‌داند که چطور با اعتراضات گروهی مقابله کند.
«به نوعی موضوع به این شکل درآمد که گویی صداپیشگان [تحت نظر ما] می‌خواستند چیزی [ناحق] از توسعه‌دهندگان بگیرند یا اینکه اتحادیه ما در تلاش بود بگوید که اعضای ما لیاقت چیزی را دارند که دیگر افراد صنعت لیاقتش را ندارند». واتسون ادامه می‌دهد: «این اصلاً انگیزه‌ای که ما داشتیم نبود. این جایگاهی نبود که برای خودمان در نظر گرفته بودیم. اعضای ما به خوبی از ماهیت گروهی کاری که استعدادشان را در اختیارش می‌گذارند باخبر هستند. آنها واقعاً احساس می‌کنند که هرکسی در صنعت لیاقت رفتار یکسان و نمایندگی یکسان را دارد».
به این فکر کنید که از چه استدلالی برای مقابله با صداپیشگان استفاده شد: ناشران بازی معمولاً این سوال را مطرح می‌کردند که چرا صداپیشگان باید حقوقی داشته باشند که توسعه‌دهندگان بازی ندارند. به ندرت کسی پرسید که چرا خود توسعه‌دهندگان بازی دست به اعتصاب نمی‌زنند. دو گروه خلاق -نه کمپانی‌ها و مدیرانی که این قوانین را کنترل می‌کنند- در مقابل یکدیگر قرار داده شدند.
اما به لطف یکی از پنل‌های کنفرانس توسعه‌دهندگان بازی، این موضوع می‌تواند در حال تغییر باشد.
اخیراً شاهد جنبشی به نام اتحاد کارگران بازی هستیم که به صورت بین‌المللی گسترش می‌یابد و از بسیاری جهات، محصول پنل «Union Now? Pros, Cons and Consequences» است که در کنفرانس توسعه‌دهندگان سال ۲۰۱۸ برگزار شد.
توضیحات ترسناک این پنل از وضعیت کارمندان حوزه گیم، به نقطه خروشی برای توسعه‌دهندگان حامی اتحادیه شد. صدها نفر از این توسعه‌دهندگان در اتاقی جمع شدند و خواستار پاسخ به این سوال بودند که چرا سازمانی که قرار بود حامی منافع آنها باشد، یعنی IGDA، حاضر به پشتیبانی از آنها نمی‌شود. استیو کاپلن از IATSE که خود نیز آن روز آن‌جا حاضر بود، هنگام یادآوری این رویداد با هیجان می‌خندد.
تعجب کرده بودم که چطور اتحاد کارگران گیم توانست این تعداد از افراد را در رویداد جمع کند؛ بدون اینکه قبلاً زیر هیچ راداری بوده باشد آن اتاق را پر کرد. دارم به شما می‌گویم، ۲۰۰ نفر در آن اتاق حاضر بودند و هیچکدام از آنها، هیچکدام از آنها از IGDA یا [جن مکلین، مدیر اجرایی IGDA] حمایت نمیکردند».
کاپلن انتظار این حد از پشتیبانی را برای این هدف مهم نداشت.
«فکر می‌کردم آن اتاق با کارفرمایان پر شود». او ادامه می‌دهد: «من با تجهیزاتی که برند IATSE روی آنها بود وارد شدم. میخواستم کاملاً واضح باشد که نماینده یک اتحادیه هستم. به آن اتاق رفتم و انتظار داشتم وارد دهان شیر شوم. اما چیزی که یافتم ۲۰۰ کارگر حوزه گیم بود که کاملاً برای حمله به IGDA آماده بودند».
کاپلن که تجربه کار در وضعیت‌های خصمانه و مذاکرات پرتنش را در کارنامه خود دارد، می‌گوید که هنوز تحت تاثیر چگونگی مقابله آن توسعه‌دهندگان با جن مکلین، «به اشکالی که قابل پیش‌بینی نبود» قرار گرفته. «این افراد به نقطه جوش رسیده‌اند. در ابعاد یک سازمان‌دهنده اتحادیه، این‌ها اکتیویست‌هایی هستند که در بالاترین رده فعالیت می‌کنند».
«این فریاد باستانی آن‌هاست: آنها شدیداً عصبانی هستند و دیگر قرار نیست این وضعیت را تحمل کنند».
